/ Lees, luister & kijk

Ik vraag het je:

beeld je even in dat je alleen in beelden zou denken, zou je dan leven in een denkbeeldige wereld?

beeld je even in dat je naar je gedachten kan kijken, zou je je gedachten dan beter kunnen loslaten?

beeld je even in dat je kan landen in je lijf, zou je dan meer aanwezig kunnen zijn in het nu?

Dit gedicht is er één uit mijn nakende bundel ADEM, die in de loop van 2022 verschijnt.

omhels jezelf
omhels je geliefden
omhels je vrienden

omhels wie binnen de lijnen kleurt 
omhels wie buiten de lijnen kleurt

omhels wie een grijze muis wil zijn 
omhels wie een witte raaf wil zijn

omhels wie het zwarte schaap is
omhels wie met de kudde meeloopt

omhels wie zegt dat wit zwart is
omhels wie zegt dat zwart wit is

omhels wie zegt dat niets zwart-wit is
omhels alle tinten in het leven

Dit gedicht schreef ik in oktober 2020.

Ik vraag me af
of rood ooit bezonken zal zijn,
of dood ooit versierd zal worden.

Wie begrijpt ooit wat
van rood of dood?

Laten we niet bij voorbaat treuren
om rood voordat het bezonken is,
om dood voordat hij versierd is.

Ik vraag me af
waar ik het meest van hou:
van winterlicht of zomervlucht,
van warme herfst
of zonsopgangen boven zee.

Wie begrijpt ooit wat
van zomervluchten
naar het zuiden?

Misschien vliegen mensen
gewoon naar het zuiden
omdat zonsopgangen boven zee
aan de Noordzee niet te zien zijn.

Wie begrijpt ooit wat
van warme herfst of winterlicht?

Dat na de herfst een winter komt,
is zelfs geen zekerheid meer.

Misschien stel ik te veel vragen.
Misschien bestaat de stilte
uit zoveel antwoorden.

De stilte is altijd het antwoord,
morgen van het hout dat zwijgt,
gisteren van geheime kamers
in mijn hoofd, nu van jou,
de liefste in de verte.

In de stilte nu droom ik
van datumloze dagen,
dagen waarop ik zelfs niet meer
hoef te weten welke dag
van de week het is.

In de stilte nu,
van datumloze dagen,
droom ik van ons,
de verliefden die elkaar
kilometers brieven
blijven schrijven,
tot onze levens alleen nog
papieren levens zullen zijn.

Als wij ooit de laatste deur
dicht slaan en de zon zwart wordt,
zullen mensen onze dood versieren
met bittere bloemen.
Ze zullen denken:
zonde van al dat papier.

Ik schreef dit gedicht als ode aan schrijver Jeroen Brouwers, die 80 jaar werd op 30 april 2020. In het gedicht verwerkte ik liefst 19 titels uit het oeuvre van Brouwers.